Livestock-1 σε κείμενα X. Πίντερ , M.Visniek, Ρεμί ντε Βος, Ι. Μαυριτσάκη,Δ. Τσόγια
Τα κείμενα της παρουσίασης περιστρέφονται γύρω από ένα άξονα κοινωνικής αποδόμησης και κατάρρευσης πιθανόν ως αποτέλεσμα μιας εκτεταμένης κρίσης που διαβρώνει τόσο τη δομή του πολιτισμού όσο και τον ψυχολογικό ιστό των προσώπων που παρελαύνουν.
Χωρίς να γίνεται καμία αναφορά σε ιστορικά στοιχεία η όποια κατάρρευση εξυφαίνεται κάτω από το βάρος μιας βίαιης ανατροπής , την εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, ακόμη κι ενός πολέμου που πιέζουν ασφυκτικά τα τείχη του ανθρώπινου συγκροτήματος ως την τελική αποικοδόμηση
Τα κείμενα της παρουσίασης περιστρέφονται γύρω από ένα άξονα κοινωνικής αποδόμησης και κατάρρευσης πιθανόν ως αποτέλεσμα μιας εκτεταμένης κρίσης που διαβρώνει τόσο τη δομή του πολιτισμού όσο και τον ψυχολογικό ιστό των προσώπων που παρελαύνουν.
Χωρίς να γίνεται καμία αναφορά σε ιστορικά στοιχεία η όποια κατάρρευση εξυφαίνεται κάτω από το βάρος μιας βίαιης ανατροπής , την εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, ακόμη κι ενός πολέμου που πιέζουν ασφυκτικά τα τείχη του ανθρώπινου συγκροτήματος ως την τελική αποικοδόμηση
Σκέψεις για την παράσταση Αρ. Αυλωγιάρη
…Σκέφτομαι πως άνθρωποι και ποντίκια πια ανταγωνίζονται για την επιβίωση. Και δεν είναι ότι δεν ξανάγινε αυτό στην ανθρώπινη ιστορία. Πως δεν ξανάγινε. Σίγουρα. Αλλά τότε η ανθρωπότητα τραβούσε την ανηφόρα. Ή τουλάχιστον αυτήν την αίσθηση σου έδινε. Τώρα κατηφορίζει. Και είχε υποσχεθεί τόσα πράματα. Τώρα κατηφορίζει. Μια κατηφόρα που φέρνει ίλιγγο. Σίγουρα. Ζούμε σε καιρούς ιστορικούς. Αποκαλυπτικούς. Κάθε καιρός είναι ιστορικός αλλά κάποιοι επηρεάζουν πιο πολύ την πορεία της ανθρωπότητας. Ζούμε σε καιρούς ιστορικούς γιατί είναι πολύ πιθανόν η ανθρωπότητα να επηρεαστεί μέχρι καταστροφής. Περίεργα τα πράματα αλήθεια. Η ανθρωπότητα ζει μια από τις πιο ολοκληρωτικές περιόδου της ιστορίας της και δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια. Βλέπεις δεν καίνε μάγισσες. Δεν ανέλαβε ο στρατός. Δεν έχουμε ηγέτες με μουστάκι. Η σημειολογία βλέπεις. Είναι τόσο ολοκληρωτική η εξουσία πάνω στον άνθρωπο που του στερεί ακόμα και την δυνατότητα να περιγράψει πειστικά τον νέο ολοκληρωτισμό. Που κάθε πρόταση εναντίον του φαντάζει αφελής. Ρομαντική.
Βλέπω γύρω μου. Η πραγματικότητα αυτή θα μπορούσε να προσφέρει το υλικό για κάποια δυστοπική ταινία. Να έτσι.
Αρχικό πλάνο σκηνές από τον Τρίτο κόσμο. Εκατομμύρια άνθρωποι να πεθαίνουν από την πείνα. Χιλιάδες άνθρωποι να πεθαίνουν από νάρκες, από σφαίρες ή από πνιγμό στα σύνορα με την Δύση. Εκατομμύρια μετανάστες στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ανθρωποειδή να τους καταδιώκουν. Ντυμένοι πεζοναύτες ή αστυνομικοί.
Δεύτερο πλάνο καλοντυμένοι λακέδες να εκτελούν διαταγές προκειμένου να μην πεινάσουν. Άνθρωποι να προσπαθούν να πείσουν τη διοίκηση ότι είναι εξίσου ικανοί με μηχανές προκειμένου να μην χάσουν την δουλειά τους, δηλαδή ανθρώπους που δεν λένε πια: από που κι ως που το να είσαι μηχανή είναι ικανότητα. Μπουκωμένους με ψυχοφάρμακα.
Τρίτο πλάνο Δυτικοί που εξαπατήθηκαν. Που αυτοκτονούν απελπισμένοι. Που περιμένουν στα συσσίτια χωρίς να υπάρχει εμφανής πόλεμος που τους στερεί την τροφή. Που δεν τρώνε από τα σκουπίδια γιατί απαγορεύεται για να προστατευτεί η δημόσια υγεία! Την στιγμή που η τροφή αυτή, αυτή που καθημερινά θάβεται ή πετιέται στα σκουπίδια, θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού.
Τέταρτο πλάνο μερικά καθάρματα όχι με γραβάτες (ξεπερασμένο) αλλά με σπορ ντύσιμο πια να σου μιλούν με πατρική συγκατάβαση για την πτώση της παραγωγικότητας. Και να το λένε αυτό δημοκρατία και να μην υπάρχουν ούτε καν εκλογές γιατί οι υπήκοοι πια δεν ξέρουν ποιο είναι το καλό τους και να τους μαλώνουν μεγαλόπρεπα αλλά φιλεύσπλαχνα πως το μόνο που έχουν μάθει είναι να θέλουν να καταναλώνουν περισσότερο από ότι παράγουν. Ότι είναι αμαρτωλοί. Αχάριστοι. Η εξουσία λοιπόν για το καλό τους και επειδή είναι αγνώμονες κατάργησε τις εκλογές. Και οποιαδήποτε μορφή αντίστασης να διώκεται ως τρομοκρατική και οποιαδήποτε προσπάθεια επιβίωσης εκτός πολυεθνικού κεφαλαίου να διώκεται ως οργανωμένο έγκλημα. Και ότι για το καλό της κοινωνίας η ιδιότητα του πολίτη δεν διανέμεται πια σπάταλα όπως κακώς γινόταν τα τελευταία πενήντα χρόνια αλλά απονέμεται φειδωλά. Είναι μια τιμητική διάκριση για όποιον έχει σταθερή δουλειά. Για όποιον είναι άξιος για αυτή την διάκριση.
Και φόντο σε κάθε σκηνή όλα τα εγκλήματα του ανθρώπου. Είτε κατόχων πλούτου, είτε των διαχειριστών του. Ο βιασμός της φύσης, της κοινωνίας, της ανθρωπότητας, της ζωής. Των ζωών. Δεν ανήκουν στον νουάρ ρεαλισμό αλλά στο δυστοπικό μέλλον.
Παίζουν :
Γιολάντα Αντώνογλου
Αρετή Αυλωγιάρη
Τάνια Ευθυμιάδου
Μαριλένα Ζωδιάτου
Θάνος Μήλιος
Αιμιλία Τικούδη
Συντονισμός : Στ. Καλφόπουλος επιμέλεια-κοστούμια Χρ. Τσιγκαλίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου