ΡΙΝΟΚΕΡΟΣ Ευγ. Ιονέσκο Δευτέρα 27 Τρίτη 28Μαΐου ώρα 9μμ

Ο Ρινόκερος είναι θεατρικό έργο γραμμένο από τον Ευγένιο Ιονέσκο το 1959. Το έργο ανήκει στη θεατρική σχολή γνωστή ως Θέατρο του Παραλόγου. Kατά τη διάρκεια των τριών πράξεων του έργου οι κάτοικοι μιας μικρής, επαρχιακής Γαλλικής πόλης μεταμορφώνονται σε ρινόκερους.

    Τελικά ο μόνος άνθρωπος που δεν υποκύπτει σε αυτή τη μαζική μεταμόρφωση είναι ο κεντρικός χαρακτήρας Μπερανζέ, μία σε σύγχυση πανανθρώπινη μορφή, που συνέχεια επικρίνεται ότι πίνει και αργεί.

 

     

 Το έργο συνήθως ερμηνεύεται ως αντίδραση και κριτική στην αιφνίδια έξαρση του  Κομμουνισμού, του Φασισμού και του Ναζισμού κατά τα γεγονότα που προηγήθηκαν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και διερευνά τα ζητήματα του κομφορμισμού, του πολιτισμού, των μαζικών κινημάτων, της φιλοσοφίας και της ηθικής.

 

 

      “Ένα συμβολικό έργο, σχόλιο του συγγραφέα, για την προσαρμογή της Γερμανικής κοινωνίας στην άνοδο του ναζισμού.
Επίκαιρο το θέμα, αν παρατηρήσουμε τις αντιδράσεις της σημερινής κοινωνίας στις καινούριες προκλήσεις των καιρών. Μετανάστες, Τσιγγάνοι, Καταναλωτές, ψηφοφόροι, συνειδητοποιημένοι πολίτες της γης, συντηρητισμός.
Αναμφίβολα μια μουδιασμένη κοινωνία, παγκοσμίως και ανίκανη να διαχειριστεί τον εαυτό της, κινδυνεύοντας να συνθλιβεί κάτω από το βάρος των επιλογών της.”
Σε μια μάλλον αλλόκοτη και παράλογη ιστορία του θεατρικού του έργου με τίτλο «Ο ρινόκερος»  ο Ευγένιος Ιονέσκο μάς περιγράφει μια μικρή επαρχιακή πόλη στην οποία όλοι οι άνθρωποι μετατρέπονται βαθμιαία σε ρινόκερους, δηλαδή χάνουν την ανθρωπιά τους, αποκτηνώνονται και προσαρμόζονται στο κομφορμιστικό ρεύμα της εποχής τους με την ενσωμάτωσή τους στη νέα ζωώδη κυρίαρχη κατάσταση πραγμάτων.
   


  Το έργο κλείνει με την εσωτερική πάλη του πρωταγωνιστή του Μπερανζέ, του τελευταίου που ακόμη παραμένει άνθρωπος, μια και η σύντροφός του Ντέζη υποχώρησε και αυτή και μετατράπηκε σε ρινόκερο. Και ο Μπερανζέ καταλήγει:
«Θα πολεμήσω ενάντια σ’ όλο τον κόσμο. Η καραμπίνα μου, πού είναι η καραμπίνα μου; Ενάντια σ’ όλον τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτόν μου ενάντια σ’ όλο τον κόσμο… δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… και μέχρι να έρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι δεν θα συνθηκολογήσω!… ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ!».
     
         



         Π α ί ζ ο υ ν
Γιολάντα Αντώνογλου
Αρετή Αυλογιάρη
Δημήτρης Αχελωνούδης
Μάνος Δούρας
Κασσιανή Ζαφειρούλη
Ελευθερία Κασιμίδου
Αριστόδημος Λάσκαρης
Κάθυ Λαγκάνη
Χριστίνα Μπακλέ
Αργύρης Μπιχάκης

Συντονισμός :
  Στ. Καλφόπουλος
επιμέλεια-κοστούμια: Τσιγκαλίδα

 

 

ΚΟΙΝΟΣ ΤΟΠΟΣ Κυριακή 19/5 ώρα 9μμ

Η παράσταση είναι ένα μωσαϊκό άγνωστων ιστοριών που έραψε  η ζωή παράλληλα με την επίσημη Ιστορία της χώρας.   

Η μικρασιατική τραγωδία , η  μετανάστευση ,οι νύφες της Αυστραλίας , ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος,  η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, παρελαύνουν μέσα από γυναικεία μάτια  και μας θυμίζουν τα  γεγονότα που άλλαξαν τις ζωές των ανθρώπων, που όμως συνέχισαν να αναζητούν την αγάπη ,την ευτυχία , τον έρωτα  , που είναι Ο  Κοινός Τόπος όλων των τροχιών που διαγράφουν οι ζωές μας.
 
…..Γέμισε η παραλία με κόσμο. Μια γυναίκα που ήταν έγκυος έπεσε στην πλατφόρμα και περνούσαν από πάνω της! Το βγάλανε το παιδί, αυτή όμως πέθανε. Με είχε εμένα η μητέρα στην αγκαλιά και καθόταν στην πλατφόρμα άκρη-άκρη εκεί στη θάλασσα, κι έλεγε αν έρθουν να μας σφάξουν, να πέσει με το παιδί της στη θάλασσα. Ο δε αδερφούλης μου, ο Ζαχαρίας, άφαντος! Πού να πάει η μητέρα μέσα στον πανζουρλισμό να ψάχνει το παιδί! Κάποια στιγμή ήρθε και τη βρήκε.«Βρε, που ήσουνα;» «Πήγα να κολυμπήσω!». Πήγε να κολυμπήσει στη θάλασσα! Το βάζει το μυαλό σου;...
 

…Της φώναζαν «Δροσούλα, Δροσούλα, ο Μιχάλης». Εκείνη ντρεπόταν, δεν έβγαινε. Μετά ήθελε - δεν ήθελε, βγήκε. Εφτασαν στο σπίτι του Μιχάλη κι αφού τακτοποίησαν τα πράγματα, τη ρώτησε μπροστά στο σπιτονοικοκύρη: «Με θέλεις, ναί ή όχι; Θα μου απαντήσεις τώρα». Στις 2 Νοεμβρίου του 1956 έγινε ο γάμος τους...


….Και μέσα σε λίγο καιρό, τα «νυφοκάραβα», όπως τα ονόμασαν, γεμάτα με κορίτσια από την Ελλάδα, ξεκινούσαν με ένα βαλιτσάκι γεμάτο όνειρα, από τον Πειραιά, για το ταξίδι της ζωής τους στην Αυστραλία, όπου θα έσμιγαν με τους εργένηδες Έλληνες.... 

Π α ί ζ ο υ ν

Νατάσσα Σεκερτζή

Κάθυ Λαγκάνη

Ιόλη  Λόκα

Μιλένα Περδικάρη

Ελένη Χασάνη

Γιολάντα Αντώνογλου

Συντονισμός επιμέλεια Στ. Καλφόπουλος,  Χρ. Τσιγκαλίδα,  Ελ. Χασάνη.

ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ της Αγκ. Κρίστι Κυριακή 12/5 στις 8.00 μμ

      Θρυλικό θεατρικό έργο μυστηρίου, που φέρει την υπογραφή της Άγκαθα Κρίστι («The Mousetrap» ο πρωτότυπος τίτλος του στα αγγλικά).

 Παραμένει το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου, καθώς παίζεται συνεχώς στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου από τις 25 Νοεμβρίου 1952 έως σήμερα.


Η υπόθεση του έργου εκτυλίσσεται στην εξοχική πανσιόν «Μόνκσγουελ Μάνορ», όπου επτά άνθρωποι βρίσκονται αποκλεισμένοι εξαιτίας χιονόπτωσης. Γρήγορα, θα διαπιστώσουν ότι ανάμεσά τους βρίσκεται κι ένας δολοφόνος, ο οποίος διαθέτει ξεχωριστή ευφυΐα και δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει το νοσηρό του έργο, δίχως να πετύχει τον σκοπό του που είναι η εκδίκηση. 
    
Τα ματωμένα του ίχνη συνοδεύονται από ένα μακάβριο μοτίβο «Τα τρία τυφλά ποντικάκια», ένα παιδικό τραγουδάκι που έχει κάποια μυστηριώδη σχέση με τον δολοφόνο και τα θύματά του. Ο αστυνόμος Τρότερ θα δοκιμάσει μία σειρά από έξυπνα τεχνάσματα, προκειμένου να παγιδεύσει τον δολοφόνο. Αλίμονο, όμως. Ο σατανικός αντίπαλός του, ξέρει να ξεγλιστράει...

Η «Ποντικοπαγίδα» ξεκίνησε ως ραδιοφωνικό έργο στις 30 Μαΐου 1947 με τον τίτλο «Τρία τυφλά ποντίκια» και βασιζόταν σ' ένα αδημοσίευτο, τότε, διήγημα της Κρίστι. Πήρε το σημερινό του όνομα από ένα στίχο του σεξπιρικού «Άμλετ», όταν μετεξελίχθηκε σε θεατρικό έργο.

Η παγκόσμια πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1952 στο Νότιγχαμ της Αγγλίας, αλλά η μεταφορά της παράστασης στο Γουέστ Εντ, τη θεατρική γωνιά του Λονδίνου, ήταν μία από τις αιτίες για την επιτυχία του έργου και τη μακροβιότητά του. Στην πρώτη διανομή, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούσαν ο Ρίτσαρντ Ατένμπορο, ο μετέπειτα γνωστός σκηνοθέτης και η Σίλα Σιμ. Από εκείνη την πρώτη βραδιά η παράσταση τελειώνει με την παράκληση των ηθοποιών προς το κοινό να μην αποκαλύψει την ταυτότητα του δολοφόνου.

 

 
Η ίδια η Άγκαθα Κρίστι δεν περίμενε τέτοια επιτυχία. Στην αυτοβιογραφία της αναφέρεται μία συζήτηση ανάμεσα στην ίδια και σε έμπιστο φίλο της. «Θα του δώσω 14 εβδομάδες το πολύ» είπε ο φίλος της, για να του απαντήσει η Κρίστι: «Δεν πρόκειται να αντέξει τόσο, 8 εβδομάδες κι αν…». Όταν έσπασε το ρεκόρ του μακροβιότερου έργου στο Γουέστ Εντ τον Σεπτέμβριο του 1957, η Κρίστι έλαβε ένα τηλεγράφημα από τον Νόελ Κάουαρντ που έγραφε: «Όσο και να με πονάει, πρέπει ειλικρινά να σου δώσω συγχαρητήρια».

Η «Ποντικοπαγίδα» έχει παιχτεί σε όλο τον κόσμο με τεράστια επιτυχία κι έχει μεταφραστεί σε 50 γλώσσες. Στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε από τον θίασο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ στις αρχές του 1963. πηγή https://www.sansimera.gr/articles/1007

Παίζουν:
Μαριάννα    Λιόλιου …………..Μόλυ
Σοφία- Νεφέλη    Μελισσουργού  ……………..Τζέσυ
Ελένη   Μπακούση…………..Λάουρα 
Χρύσα  Παπαχρήστου………………….Μπόιλ
Μπάμπης  Χαραμής ………….Μέτκαλφ
Αφροδίτη  Λέτσιου……………..Κέηζγουελ
Σταύρος    Κατιρτζίδης……….Παραβιτσίνι
Απόστολος  Μιχαηλίδης  ……………Τρότερ

Συντονισμός –διδασκαλία-επιμέλεια:   Στ. Καλφόπουλος, Χρ. Τσιγκαλίδα