Η Όπερα της πεντάρας (γερμανικά: Die Dreigroschenoper) είναι μουσικό έργο του Γερμανού συνθέτη Κουρτ Βάιλ σε λιμπρέτο του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Πρόκειται για μεταφορά του αγγλικού έργου του 18ου αιώνα Η όπερα του ζητιάνου του Τζον Γκέυ.
Το έργο επικεντρώνεται σε ιστορίες της αστικής τάξης. Στο βικτωριανό Λονδίνο, πρωταγωνιστής είναι ο περιβόητος Μακίθ (Μάκι Μέσσερ ή Μακ ο Μαχαιροβγάλτης), που παντρεύεται την Πόλλυ Πίτσαμ.
πηγή https://el.wikipedia.org
"Η όπερα της πεντάρας" γράφει ο Brecht εκείνη την εποχή "είναι κάτι σαν διάλεξη πάνω στη ζωή όπως ο θεατής θέλει να την βλέπει στο θέατρο.
Επειδή όμως, βλέπει και μερικά πράγματα που δεν θα ήθελε να δει, δηλαδή τις επιθυμίες του, που όχι μόνο θα πραγματοποιούνται, αλλά θα γίνονται αντικείμενο κριτικής, θα είναι σε θέση, θεωρητικά τουλάχιστον, να αναγνωρίσει στο θέατρο έναν καινούριο ρόλο...
πηγήhttps://www.politeianet.gr
Ο Μπρεχτ δανείζεται από την καπιταλιστική οικονομία τους μηχανισμούς και από τον υπόκοσμο το 'ήθος', με το οποίο πλάθει την μεταπολεμική κοινωνία της Γερμανίας. Διαφθορά, εκβιασμός και υποκρισία είναι τα νήματα, με τα οποία πλέκει το μύθο του, έχοντας στόχο τον ανελέητο σαρκασμό των αστικών ηθών.
Όπως σε πολλά έργα του, έτσι κι εδώ καταγγέλλει την κοινωνική διάρθρωση, την οποία θεωρεί υπαίτια της κατάπτωσης των ανθρώπων, πιστεύοντας πως αν αλλάξει η άδικη κοινωνική δομή, τότε θα μεταβληθούν και οι άνθρωποι προς το καλύτερο.
πηγήhttps://www.ntng.gr
Η Όπερα της Πεντάρας, πριν και πέρα απ’ όλα τα άλλα, είναι ένα έργο που τιμά την ανεξάντλητη, την απαράμιλλη σαγήνη του θεάτρου. Στα νιάτα του ο Μπρεχτ ερμήνευε τα ποιήματά του, σε μουσική δική του, σε μπυραρίες και καπηλειά, ακολουθώντας το παράδειγμα του Φρανκ Βέντεκιντ.
Επιδίωκε την επαφή με τον μικρόκοσμο ενός «εξω-θεσμικού» χώρου, μ' ένα ζωντανό κοινό που θα μπορούσε να συμπίπτει π.χ. με το αναγνωστικό κοινό των εφημερίδων. Υπάρχουν, δηλαδή, προηγούμενες επιρροές και εμπειρίες που οδηγούν τον Μπρεχτ στις αριστουργηματικές μπαλάντες της Όπερας της Πεντάρας.
Τα τραγούδια και οι μπαλάντες, ο αφηγητής που «δείχνει» τη σκηνική δράση ως τέτοια, και οι ηθοποιοί που δεν ενσαρκώνουν πρόσωπα αλλά δείχνουν ότι παίζουν ρόλους (π.χ. ο Πίτσαμ, στο τέλος του έργου, βγαίνει από τον ρόλο του και λέει στο κοινό τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει), η ενισχυμένη θεατρικότητα κάποιων ρόλων (ο ηθοποιός που ερμηνεύει τον άνθρωπο που, για να βγάλει μεροκάματο, «ντύνεται» ζητιάνος για να παίξει την παράστασή του στο δρόμο και να αποσπάσει την ελεημοσύνη των περαστικών), οι πινακίδες με συνθήματα, εξυπηρετούν την περίφημη «αποστασιοποίηση», έτσι ώστε να επιτευχθεί το «παραξένισμα» των θεατών.
Στόχος της μπρεχτικής δραματουργίας είναι να διαμορφωθεί η συνθήκη που θα μετατρέψει τη σκηνή σ’ ένα, ας πούμε, εργαστήριο, και το θεατή σε ενεργό παρατηρητή, που ελέγχει και εξετάζει με κριτική διάθεση ό,τι συμβαίνει.
πηγή https://www.lifo.gr/culture/theatro/h-opera-tis-pentaras-apolyto-theatro
Η πρεμιέρα του έργου στις 31.08.1928 έκανε τον 30χρονο Μπρεχτ και τον 28χρονο Βάιλ διάσημους όχι μόνο στη Γερμανία, αλλά και σ’ όλη την Ευρώπη μέσα σε μια νύχτα. Έκτοτε παραμένει το έργο τους που έχει ανέβει περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο στις σκηνές όλου του κόσμου, ενώ ορισμένα τουλάχιστον από τα τραγούδια του έργου, «μετασχηματισμένα» σε «καθαρή» τζαζ, ροκ, ποπ, χιπ χοπ κλπ, έχουν ερμηνευτεί και ηχογραφηθεί από κορυφαίους ερμηνευτές στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Το έργο έχει δάνεια και αναφορές από πολλά είδη, τα οποία επίσης παρωδεί: Aπό την οπερέτα μέχρι το λαϊκό ερωτικό και το αστυνομικό μυθιστόρημα.
πηγήhttps://dea.org.gr
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ
(10 Φεβρουαρίου 1898 – 14 Αυγούστου 1956) Γερμανός δραματουργός, σκηνοθέτης και ποιητής του 20ού αιώνα. Θεωρείται ο πατέρας του «επικού θεάτρου» (Episches Theater) στη Γερμανία. Σπούδασε ιατρική και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου (1917-1921), χωρίς να είναι επιμελής στις ιατρικές σπουδές του, αφού τον κέρδιζε ήδη η λογοτεχνία. Επιστρατεύτηκε ως νοσοκόμος και υπηρέτησε κατά το τελευταίο έτος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Άρχισε να γράφει ποιήματα και θεατρικά.
Τα έργα του χαρακτηρίζονταν αρχικά από πνεύμα καταδίκης του πολέμου και του μιλιταρισμού, ενώ στη συνέχεια παρατηρείται μια αποφασιστική στροφή στη σκέψη και τη ζωή του, που εμπνέεται από τη μαρξιστική φιλοσοφία. Σημαντική ώθηση στη σχέση του με την εργατική τάξη και το κίνημά της έδωσε η μαζική εξαθλίωση που προκάλεσε η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929 και η νέα ορμητική ανάπτυξη του εργατικού κινήματος στη Γερμανία.
πηγή https://el.wikipedia.org
Παίζουν με αλφαβητική σειρά
Ελένη Αθανασιάδου
Γιώτα Γάτσιου
Τριαντάφυλλος Θεοδωρίδης
Ελισάβετ Κατιρτζόγλου
Μαριάννα Λιόλιου
Γιώργος Λιούδης
Ηλίας Ματσούκης
Χριστίνα Μπακλέ
Δημήτρης Παπαδόπουλος
Έλενα Τσιγάρα
Νίκος Φαρμακιώτης
Γιώργος Χατζηχρήστος
Γιώτα Χόνδρου
Συντονισμός επιμέλεια διδασκαλία Στ.Καλφόπουλος Χρ. Τσιγκαλίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου