Ο ΓΑΜΟΣ του Μάριου Ποντίκα

        

 

      

 

Γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’70 από τον Μάριο Ποντίκα  και τον Νοέμβριο του 1980 παρουσιάστηκε στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Έκτοτε παρουσιάστηκε, ελάχιστες φορές σε κάποια ΔΗΠΕΘΕ ή από ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες. Ίσως γιατί είναι ένα σκληρό και αφόρητα ειλικρινές έργο. Ίσως γιατί αγγίζει θέματα που δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν γύρω μας.

    

Η δράση είναι εναλλασσόμενη: σπίτι και δικαστήριο όπου εκδικάζεται η υπόθεση του βιασμού. Οι γνωστές αντιδράσεις των γειτόνων κάθε εποχής: πέφτουν όλοι από τα σύννεφα για το καλό παιδί (τον βιαστή) που γνώριζαν, αλλά αφήνουν και το μελάνι τους για το κορίτσι: «Άμα δεν ήθελε, δεν θα τα πάθαινε». Ολα αυτά συμβαίνουν γρήγορα, χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς κανένα σκηνικό αντικείμενο. Είναι όλα γυμνά, άμεσα, σοκαριστικά σκληρά,

 

Το γυναικείο σώμα σαν σφάγιο, σαν αντικείμενο, σαν ελαττωματικό εμπόρευμα. Ενα «πράμα».

Στου πατέρα το στόμα βάζει ο Μάριος Ποντίκας όλες τις μεγάλες αλήθειες που τις λέει κυνικά, λαϊκά, αβασάνιστα, προκλητικά, αφού εκείνος τα θεωρεί φυσικά. Οπως φυσικό θεωρεί να παντρέψει την Αφέντρα με τον βιαστή της, με το αζημίωτο φυσικά. Και τότε οι κουρτίνες-γάζες από τις δυο πλευρές της σκηνής πέφτουν, όπως οι μάσκες, κι αποκαλύπτεται ένα μπουκωμένο μικροαστικό σκηνικό (θρησκευτικές εικόνες, φλιτζανάκια του καφέ, κουρελούδες, σιδερώστρα) και πολλά, πάρα πολλά πάκα εφημερίδων -οι σελίδες που έχουν καταγράψει τους βιασμούς, τις κακοποιήσεις και τις γυναικοκτονίες εδώ και πολλά χρόνια. 

Μια ιστορία που γράφτηκε πριν από 40 χρόνια και εξακολουθεί να είναι βασανιστικά υπαρκτή για πάρα πολλές γυναίκες, παντού· οικογενειακές σχέσεις που εξακολουθούν να ισχύουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας και του πλανήτη, πίσω από τις κλειστές πόρτες των διπλανών μας· βιασμοί αποτρόπαιοι που κάθε τόσο γίνονται γνωστοί. Αυτό ήταν το έργο, η ανατομία της μικροαστικής αντίληψης, έτσι όπως μεταφέρθηκε από την ύπαιθρο στη διάρκεια της εσωτερικής μετανάστευσης μαζί με τα υπάρχοντα των νέων κατοίκων της μεγάλης πόλης.

πηγή https://popaganda.gr/art/o-gamos-tou-mariou-pontika-mia-parastasi-pou-tarakounai-ke-sigkini/

Ο Μάριος Ποντίκας γεννήθηκε στη Μυτιλήνη, το 1942. Ήταν απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών της Αθήνας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα απασχολήθηκε στην διαφήμιση ως κειμενογράφος – δημιουργικός συντελεστής. Είχε διασκευάσει κείμενα της ελληνικής πεζογραφίας για την τηλεόραση (Χαμένη ‘Ανοιξη του Στρ.Τσίρκα, Η αγάπη άργησε μια μέρα της Λ. Ζωγράφου, κ.α).

Έργα του έχουν παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν (Ο γάμος), στο Εθνικό Θέατρο (Τρομπόνι, Ορθός Λόγος, Θεατές), στο Θέατρο ΣΤΟΑ (Θεατές, Εσωτερικαί Ειδήσεις, Κοίτα τους, Ο λάκκος και η φάβα, Η πανοραμική θέα μιας νυχτερινής εργασίας, Η γυναίκα του Λωτ -έργο που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τη Θεατρική Σκηνή του Α. Αντωνίου με τίτλο ΕΣΤΩ), στο Θεσσαλικό Θέατρο (Η διαθήκη, Εθνική γιορτή), στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Η γυναίκα του Λωτ, Τρομπόνι) και σε άλλες σκηνές, μεταξύ των οποίων πολλές ερασιτεχνικές.

Είχε εκδώσει δύο συλλογές με πεζογραφήματά του (Δραπέτης γηροκομείου, Κλειδαρότρυπα και άλλες ιστορίες) αρκετά από τα οποία έχουν προδημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης το βιβλίο του «Ζήτω», μια ανθολόγηση διηγημάτων από παλαιότερες δημοσιεύσεις τους, και το 2014 το «Κουταμάρες (και μια εξυπνάδα)». 

πηγήhttps://www.kathimerini.gr/culture/562049617/marios-pontikas-pethane-o-theatrikos-syggrafeas-kai-pezografos/

Παίζουν Κέλλυ Ζδραβικλή  , Κατερίνα Ζβίγγου,  Νίκος Τακίρης , Ελένη Χασάνη, Χάρης Χρήστου 

Σκηνοθεσία -επιμέλεια Στ Καλφόπουλος Χρ.Τσιγκαλίδα