«Επιτυχημένοι» άνθρωποι, μέλη μιας κοινωνικής ελίτ (επιχειρηματίες, Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, παράγοντες της Δημόσιας ζωής), διασκεδάζουν υστερικά στην πολυτελή έπαυλη του φίλου τους, για να διαπιστώσουν κάποια στιγμή ότι αυτός έχει εξαφανιστεί για ώρα από τη συντροφιά τους.
Τον αναζητούν και τον βρίσκουν στην υπόγεια αποθήκη της έπαυλης, να αιωρείται κρεμασμένος από το ταβάνι της. ΄Εχει αυτοκτονήσει, κάτι που προκαλεί σοκ, όχι τόσο για το ίδιο το γεγονός όσο για τους λόγους της αυτοκτονίας του: η προσωπικότητα του αυτόχειρα, η γοητεία του και η υψηλότατη θέση που κατείχε στην κλίμακα της κοινωνικής ελίτ, δεν φαίνεται να δικαιολογούν εκ πρώτης όψεως την πράξη του.
Από την άλλη, οι διαπλεκόμενες παντοιοτρόπως σχέσεις τους και ό,τι αυτές κρύβουν, γεννούν έναν ανομολόγητο φόβο που τους αποτρέπει να καλέσουν την αστυνομία και τους βυθίζει στον αλληλοσπαραγμό, αποκαλύπτοντας την κολασμένη παρακμή αυτής της «πολιτισμένης» ελίτ.
Κατηγορίες αλληλοεκτοξεύονται, παράνομες πράξεις αποκαλύπτονται, μοιχείες βγαίνουν στο φως, διαπροσωπικές σχέσεις κλονίζονται και καταρρέουν. Το ηφαίστειο που ενεργοποίησε η αυτοκτονία του διαπρεπούς φίλου, σείει συθέμελα τις σαθρές βεβαιότητες που επάνω τους θεμελίωσαν τη ζωή τους – τον άνομο πλούτο, την εξουσία που άσκησαν.
Το ξημέρωμα θα τους βρει συντετριμμένους, να βουλιάζουν αργά αργά στο τέλμα που θεωρούσαν ανοιχτή θάλασσα ή λουσάτη πισίνα…
πηγή https://greek-theatre.gr/article
Ξεκινώντας μέσα στη δικτατορία, το 1971 και αφήνοντας το τελευταίο του κείμενο το 2011, κατέγραψε με την αιχμηρή αλλά μαζί και τρυφερή γραφή του την πολύμορφη διαδρομή της διαρκώς μετασχηματιζόμενης ελληνικής συνθήκης - αναδεικνύοντας ως σταθερό πυρήνα της τον άνθρωπο και την ηθική, ατομική του ευθύνη, η οποία μοιραία γίνεται και συλλογική.
Μεγαλωμένος καθώς ήταν στο ταραγμένο κλίμα της μετεμφυλιακής Ελλάδας (έ.γ. 1942), ο Ποντίκας ενσωμάτωσε στο θέατρό του αυτή την πραγματικότητα, μετουσιώνοντάς την με αξιοσημείωτη δεινότητα σε ένα άκρως διεισδυτικό, ρεαλιστικό όσο και υπαινικτικό, θέατρο.
Στα χρόνια και τα έργα που ακολούθησαν, ο Ποντίκας συνέχισε να μεταχειρίζεται ως υλικό του την ελληνική κοινωνία, καταλήγοντας να συνθέσει ένα δραματουργικό "χάρτη" των μετασχηματισμών και των μεταμορφώσεών της - χωρίς να ξεχνάει ότι είναι δημιουργός και, άρα, το σταθερό ζητούμενο είναι η σύνθεση ζωντανών, σκηνικά λειτουργικών έργων.
πηγήhttps://www.athinorama.gr/theatre/3008558/marios-pontikas-dinontas-foni-sto-trauma-tis-neoteris-elladas/
Στη σκηνοθεσία του Τεχνουργείου παρακολουθούμε τις μαρτυρίες , των 4 ζευγαριών και δύο μεμονωμένων προσώπων του έργου καθώς εκτροχιάζονται αποσυντίθενται και αποσυναρμολογούνται την ώρα που προσπαθούν να ερμηνεύσουν το γεγονός της αυτοκτονίας του φίλου τους. Ένα γεγονός που διαβρώνει τη σκέψη και αποδομεί τον ψυχισμό τους.
Το καταπέτασμα του ουρανού δεν εσχίσθη ......Τραγωδία δεν υπάρχει....παρά μόνο στο τέλος. Εκεί που η αστική χοάνη αφομοιώνει κάθε κραδασμό ,κάθε έγκλημα και κάθε συμβιβασμό , εκεί που οι ρόλοι των γυναικών διακατέχονται από το σύνδρομο της Στοκχόλμης και οικοδομούν ενσυνείδητα ένα αύριο που βολεύεται και απειλεί κάθε αξιακό σύστημα.
Παίζουν αλφαβητικά:
Παίζουν αλφαβητικά:
Βασίλης Ανδρεάδης
Κατερίνα Γουλάση
Κατερίνα Ζβίγγου
Τριαντάφυλλος Θεοδωρίδης
Χρύσα Ιακωβίδου
Θοδωρής Ίμβριος
Φάνης Σομαλός
Ορέστης Σεϊτανιώτης
Ελίνα Τράκα
Ελένη Χασάνη
Συντόνισμός -επιμέλεια -διδασκαλία
Στ Καλφόπουλος Χρ. Τσιγκαλίδα
