My mother said I never should 5ο τμήμα ενηλίκων Πέμπτη 16 Παρασκευή 17 ώρα 9μμ

    My mother said I never should της Σαρλότ Κίτλι   
   Ελληνικός τίτλος : Μη σκοτώνεις τη μαμά.  

Παίζουν:

    Γιολάντα  Αντώνογλου..………….Ρόζι

    Μαριλένα  Βασιλάκη…….………Τζάκι

    Ειρήνη Δανιήλ…………….…………Τζάκι

   Φύλια Πολίτη……..….…..Μάργκαρετ

   Άννα Σιώμου……………………...Ντόρις

   Γιούλη Τόλκα…..............Μάργκαρετ

   Παναγιώτα Τυρμακίδου..…….…Ρόζι

   Ελένη Χασάνη……………..……..Ντόρις

   Μετάφραση Έφη Σταμούλη

  Συντονισμός επιμέλεια Στ. Καλφόπουλος Χρ. Τσιγκαλίδα

Η Κίτλι έγραψε αυτό το έργο για τις σχέσεις μαμάδων και θυγατέρων το 1985. Παρά το νεαρό της ηλικίας της (ήταν μόνο 25 χρόνων) είχε ήδη γνωρίσει καλά το θέατρο δουλεύοντας ως ηθοποιός και σκηνοθέτης – και για ένα διάστημα και ως κριτικός θεατρικών παραστάσεων. 

      Ίσως έτσι εξηγείται η αρτιότητα της γραφής της, παρά τη σύνθετη δομή που υιοθετεί. Το Σκοτώνουμε τη μαμά; διατρέχει τα εξήντα τελευταία χρόνια του 20ού αι. μέσα από τις ιστορίες τεσσάρων γυναικών (γιαγιά, μητέρα, κόρη, εγγονή). 

Η μετ’ εμποδίων σχέση τους βεβαιώνει ότι, πέρα από τους γνωστούς εξωραϊσμούς, δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη και μοιραία για την εξέλιξη του ανθρώπου σχέση, όσο αυτή της μητέρας με το παιδί της.

Τα προσωπικά όνειρα, οι φιλοδοξίες και οι προσδοκίες, οι ελλείψεις και οι διαψεύσεις συνθέτουν μία δηλητηριώδη ουσία που ακυρώνει την αγάπη της μητέρας προς την κόρη, και υποθηκεύει την ικανότητα του παιδιού να ζει σε αρμονία με τον εαυτό του και τους άλλους. 

  

Η Κίτλι κατορθώνει να δείξει αυτή την αέναη συναλλαγή μέσα από μικρές σκηνές, στις οποίες η διείσδυση του παρελθόντος στο παρόν της σκηνικής δράσης γίνεται με όρους ποιητικούς – η μη γραμμική εξέλιξη των επεισοδίων μοιάζει να ακολουθεί την αέναη ροή του συναισθήματος, ή την απείθαρχη λειτουργία της μνήμης.

Πηγή: lifo.gr

Το Μη σκοτώνεις τη μαμά είναι μια «μηχανή» που λειτουργεί με τους νόμους του παιδικού παιχνιδιού. Μια μεθοδικά κατασκευασμένη διαδικασία, που χρησιμοποιεί την πραγματικότητα σαν ένα αμείλικτο παιχνίδι, αφήνοντας χώρο σε μας να αναγνωρίσουμε, να θυμηθούμε και να αγγίξουμε, όλα αυτά που κάνουν τη ζωή να αξίζει. 

  

Γιατί με το να αντιπαραθέτει συνεχώς τα δεδομένα του χώρου και του χρόνου, ακυρώνει τη συσκευασία και το εφήμερο του πραγματικού, υποχρεώνοντάς το να αναχθεί στο ποιητικό του ισοδύναμο. Την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι διαδικασία. Δεν περιγράφεται. Προκύπτει. Ανακαλύπτεται. Όπως όταν παίζεις το Solitaire.

Πηγή : http://www.piramatikiskini.gr/index.php/plays/details/mi-skotoneis-ti-mama/ 

  

Στην παράσταση, η μνήμη λειτουργεί σαν μια τράπουλα που αδιάκοπα ανακατεύεται, ανατρέποντας την χρονολογική παρουσίαση των σκηνών που συνθέτουν την ιστορία της οικογένειας. Το παρελθόν μπλέκεται με το παρόν, το όνειρο με την πραγματικότητα, το γέλιο με το κλάμα. Πολλά κόκκινα κουβάρια … πολλά κόκκινα νήματα, δεσμοί αίματος, τα κόκκινα νήματα της ζωής τους, που τις δένουν μεταξύ τους για πάντα.

Και η Γυναίκα, καλείται να “σκοτώσει” τις μαμάδες της προκειμένου να… μεγαλώσει. Για να γίνει με τη σειρά της, μαμά…Αν γίνει… Και το ερώτημα παραμένει πάντα ένα: Σκοτώνουμε την Μαμά;  
πηγή http://www.theaterinfo.gr/theatrenews/press/2007/0000/01/index.html